در این هیاهویِ ابهامات، دلمان محکم تر از قبل به این که « وَمَا تَسْقُطُ مِن وَرَقَةٍ إِلَّا یَعْلَمُهَا » با اینکه « إِنَّ الإِنْسانَ لَفِی خُسْرٍ » ولی چشممان منور به قولت « اللَّهُ لَطِیفٌ بِعِبَادِهِ » و یقین قلبی به شعور جهان با « لاَ الشَّمْسُ یَنبَغِی لَهَآ أَن تدْرِکَ القَمَرَ وَلاَ الْلَّیْلُ سَابِقُ النَّهَارِ وَکُلٌّ فِی فَلَکٍ یَسْبَحُونَ »

ای هر چه رمیده وآرمیده / در کن فیکون تو آفریده...

بی دلیل و مهابا، شکرت...

علیرضا سیف اله نژاد