خاطرات یک دانشجوی پزشکی
دست نوشته های علیرضا سیف اله نژادخاطرات یک دانشجوی پزشکی
دست نوشته های علیرضا سیف اله نژاددر پسِ این کلماتِ ساده یِ من، روحی به وسعتِ هستی نهفته تا عنایات و الطافِ تو را سپاس گوید اگرچه « که تواند شکرِ یکی از هزار کرد ... »
فلیکن آخرِ کلام فی مجالس « ... سبحانک عما یصفون »
و یقین قلبی به اینکه « من کان یرید العزه فلله العزه جمیعا الیه یصعد الکلم الطیـب ... » و « وعندک لاتموت الامنیات »
و من ثنایی جز « الْحمد للهِ الذی صدَقَنَا وَعْدَهُ ... » در قبالت ندارم ای یار دیرین.
یکم اردیبهشت ۱۴۰۱
سرمست تر از همیشه
و خوشحال از فاصله ای که لحظه به لحظه بین ما کم شده و پرده هایی که برداشته می شود خدای مهربانم... چه خوبه که دارمت.
عاشقانه با خدا
چه خوب میگه مازیار فلاح
من این روزامو سخت مدیونتم
اگه گل شدم تو دل خاک تو
من از روزگارم حالا راضیم
هوامو تو داری همین کافیه
تو تشویش دنیامو کم می کنی
خزونم، بهاری، همین کافیه
ارزش های واقعی
ارزش ها و حقایقِ واقعی ماندگارند...
حتی بحرانی ترین بحران هایِ ادواری هم با تمامِ مراتبِ خود مرائیِ این واقعیت ها هستند...
چه زیباست این مجموعه یِ معنی دارِ باشعور که آرامشِ خاطر را به زیر مجموعه هایِ طولیِ خود هدیه می‌دهد پس « بر این نسبت، چندان مداومت باید نمود که با جانِ تو درآمیزد و هستیِ تو از نظر برخیزد و اگر به خود روی آوری، روی به او آورده باشی... »
به قلم: علیرضا سیف الله نژاد
مزین به لوایح جامی